Daarom blijf ik in Ecuador, zelfs als iedereen vertrekt

Ik was leraar Engels op een Universiteit in Ecuador. Al die talentvolle kinderen die jaar na jaar afstudeerden en geen enkele kans hadden om gebruik te maken van de kennis die ze hadden opgedaan. Allemaal omdat de overheid niet investeert in ons land. Ik weet dat de schuld wordt gegeven aan de kartels, maar ook dat is voor mij de overheid die niet genoeg geïnvesteerd heeft in mensen. De enige manier om wel een baan te krijgen is door wie je kent. Dan maakt het niet uit wat je kan; als je familie of een vriend bent van iemand dan is het goed. En nee, dat is niet eerlijk, maar het is wat het is. De enige manier waarop we het redden is elkaar helpen.

Ook al ben ik eerlijk over de situatie in Ecuador, toch vind ik het verschrikkelijk als anderen er iets over zeggen – Ecuadoraans of niet. Het is net als iemand uitnodigen voor soep bij je moeder en die gaat er vervolgens over klagen. Dan denk je; hé, ik was zo aardig om je uit te nodigen, je hebt genoten van de gastvrijheid en nu toon je geen respect?

En wie weet wat er is gegeven om jou de soep aan te bieden? Uiteindelijk kun je nooit beseffen wat mensen geven om jou te verrijken.

Aan vertrekken heb ik niet gedacht, hoewel ik alle kansen heb gekregen. Alle Latino’s kunnen migreren, we kennen altijd wel iemand overzee. Maar uiteindelijk is mijn familie hier, mijn ouders, waar ik altijd voor zal blijven zorgen. Ze zijn alles voor me.

Wat helpt; geen Instagram bekijken. Ik zie ze hier regelmatig, mensen die– behangen met allerlei bling – content schieten. Soms zelfs in privévliegtuigen die ze niet echt gehuurd hebben. Het is oppervlakkig en nep. Waarom zou je dat doen? Van al dat vergelijken word je diep ongelukkig, want jouw leven is dan nooit goed genoeg.. Toch wil ik niet oordelen, wantik besef dat er veel is dat ik niet over hen weet..

Ik richt me daarom vooral op mezelf en voel me dankbaar voor mijn situatie. Er zijn veel mensen die vandaag werken om morgen te kunnen eten. Als je alle dagen moet denken aan je volgende maaltijd heb je nergens ruimte voor. Dan ben ik 1 van de gelukkigen. Ik heb wat van de wereld gezien en kan mijn kennis delen met de mensen hier.

 En ik houd van Ecuador.

Daarom blijf ik, zelfs als iedereen vertrekt. En de kans dat dat gebeurt is groot, de economische situatie zal alleen maar erger worden de komende jaren. Maar uiteindelijk zullen mensen terugkeren en dan zal ik de tafel vast gedekt hebben, zodat ze aan kunnen schuiven.