Als Chinese val je anderen niet lastig, je past je aan

Sinds mijn vroegste herinnering was dit zoals het ging. Mijn ouders waren 14 uur per dag aan het werk in het restaurant en ik zat boven, alleen. Als ik beneden mocht komen zat ik stilletjes aan een tafel. Ik herinner me eigenlijk niet eens dat ik ooit speelgoed heb gekregen.

Toen ik ouder werd hielp ik mee in het restaurant. En daar begreep ik dat het niet alleen aanpassen was, maar dat we ongelijkwaardig waren. Ik herinner me dat we zagen gebeuren dat iemand een bierglas stal. Mijn moeder zei dat ik niets mocht zeggen. Want we moesten dankbaar zijn dat ze bij ons wilden eten.

En zo waren er veel meer gebeurtenissen waar mensen stalen, dingen (bewust) kapot maakten, schreeuwden en ons als minderwaardig behandelden. Maar altijd bleef mijn moeder lachen, knikken en buigen.

En dat blijft bij me. Ik voel me minderwaardig en zie dat ik anders word behandeld, ook al ben ik hier geboren. En is Nederland ook gebouwd op de opofferingen die mijn ouders en ik maakten.

lIk kan me hier niet van losmaken, hoewel ik alleen maar mezelf wil worden. En niet langer die plichtsgetrouwe, glimlachende dochter en migrant. Iemand zonder spreek -en bestaansrecht. 1/2