Ik denk dat ik altijd al wist dat ik anders was.

2/2 Op mijn 13^e schuifelde ik met een vriendin op een schoolfeest. Mijn hart klopte en toen ik me tegen haar aan drukte besefte ik het; ik ben verliefd.

Maar mijn ouders hadden andere plannen voor me. Voor mij hadden ze een huwelijk met een bemiddelde Chinese man in gedachten. Zodat ik een beter leven zou krijgen. Maar eigenlijk begreep ik nooit écht wat ze daarmee bedoelden. Niet de honger en armoede die zij kenden? Maar het enige wat ik wilde was mezelf zijn, met alles wat bij mij hoort.

Uiteindelijk ben ik drie jaar verloofd geweest met een Chinese man die zij hebben uitgezocht. Toen wist ik dat ik het niet langer kon uitstellen.

Midden in de nacht pakte ik mijn spullen en vertrok naar mijn eerste liefde, een vrouw.  Ik durfde mijn ouders niet eens aan te kijken, uit angst voor de woede en teleurstelling, maar ook voor fysiek geweld.

In onze cultuur werd er over gezwegen, want dan bestaat het niet. Maar door dat te doen, leek het net alsof ik niet bestond. Het enige wat gezegd werd is of ik besefte wat voor schande ik was? Hoe moesten zij zich nu vertonen bij familie en vrienden? Hun hele toekomst was nu anders geworden.

En toch, ondanks alles wat er is gezegd, blijf ik verlangen naar goedkeuring. Ook nu nog, jaren later, voel ik me niet vrij. Zodra mijn moeder tegen me spreekt – en ik de klank van afkeuring herken in haar stem en blik – val ik meteen terug.

En dan voel ik me weer het kind uit het restaurant. Dus ik durf niet eens hardop te huilen, want dan veroorzaak ik overlast.