Ik ben nu 46 en ik kies ervoor om niet meer te werken.

 In China spaar je 20 jaar voor je pensioenopbouw; vanaf je 50ste kun je het laten uitbetalen. Natuurlijk is doorwerken en meer sparen gunstiger, maar dat zijn keuzes die ieder voor zich maakt. Ik heb in al die jaren hard werken veel kunnen sparen. 

Na de universiteit lagen de banen voor mij voor het oprapen. Ik had veel geluk, maar voor de jongeren tegenwoordig is het lastiger. De economie is minder goed op dit moment. Tot 2010 ontwikkelde deze zich razendsnel. COVID-19 heeft de afvlakking van de economie verder versterkt. Veel meer bedrijven moeten medewerkers ontslaan. En de druk ligt al zo hoog.  

Werkweken van 44 uur zijn officieel de regel, maar niet in de praktijk. De 996 cultuur  (6 dagen per week werken van 9 tot 9) is hardnekkig, en er zijn maar gemiddeld 5 dagen vakantie per jaar (zonder de feestdagen, dit zijn er 12). 

Daar komt ook nog de zorg voor je gezin en ouders bij. Gelukkig heb ik een zus, waar ik dat mee kan delen.

Ik heb zelf andere keuzes kunnen maken. Mijn moeder was een internist en mijn vader fabrieksmanager, beiden hoogopgeleid en geëmancipeerd. Mijn vader had veel interesse in andere culturen en sprak Russisch en Japans – door de connectie die ontstond na de tweede wereldoorlog werd dat gegeven op de universiteit. En ik kreeg Engelse les vanaf de middelbare school. 

Vooral mijn vader stimuleerde me continu om de wereld te leren kennen. Ik herinner me nog goed dat ik op mijn 8ste een wereldkaart kreeg. We waren fanatiek sportliefhebber en keken wedstrijden op tv, voetbal en basketbal. Daarna zochten we altijd van alles op over de landen waar ze speelden.

En we droomden erover om ze te bezoeken, samen. Door de politieke omstandigheden heeft mijn vader helaas nooit de kans gekregen om China te verlaten. Nu hij is overleden reis ik voor ons alletwee. Inmiddels ben ik 10 maanden onderweg. 

Ik heb mijn baan opgezegd, mijn 81 jarige moeder logeert bij mijn zus en ik ben gegaan. 

Ik wil zo graag nieuwe culturen leren kennen, veel vrienden maken, genieten van alles wat de wereld te bieden heeft. En misschien zelfs Mr. Right ontmoeten. Ik heb niet de kans gehad om een gezin of relatie te hebben, in de hectiek van het leven. 

Maar daar heb ik geen spijt van; je weet wat je terugkrijgt van de investering die je doet in je carrière. Bij mensen moet je je dat altijd maar afvragen. En hoewel ik heel sociaal ben heb ik het altijd makkelijker gevonden om met cijfers om te gaan dan met mensen.

Op dit punt in mijn leven zou ik het willen delen, ik heb hard gewerkt en ben financieel vrij. De zorg voor mijn moeder is er nog, maar een nieuw leven, misschien ergens op een ander continent met de juiste partner aan mijn zijde. Ja, daar droom ik van.